"Nie zapominajmy, by każdego dnia, co więcej, w każdej chwili, uczynić z naszych działań dar dla Boga, czyniąc wszystko z miłości." Strona poświęcona sylwetce Świętego Józefa Moscatiego
Dlaczego warto zaprosić świętego Józefa Moscatiego do swojego życia? To wierny towarzysz, który dzięki swojej wytrwałości i odwadze potrafi przeprowadzić nas nawet przez najtrudniejsze chwile. To patron chorych i patron lekarzy, którzy w sposób szczególny mogą prosić o jego wstawiennictwo, ale także wzór życia duchowego, którego naśladowanie każdego z nas może zaprowadzić do świętości.
Kim jest święty Józef Moscati? Odpowiedzi na to pytanie szukać możemy w historii jego życia, bogatym dorobku naukowym czy licznych przykładach cudownych uzdrowień, będących efektem jego wstawiennictwa. Najłatwiej jednak znaleźć ją tam, gdzie Moscati sam najczęściej kierował swój wzrok – w Najświętszym Sakramencie. Będąc cenionym lekarzem i naukowcem, zawsze podkreślał konieczność łączenia troski o zdrowie fizyczne z dbałością o życie duchowe. Jedną z jego podstawowych recept było korzystanie z Sakramentów Świętych. Jednocześnie sam starał się coraz doskonalej wcielać tę zasadę w życie, w myśl słów Świętego Pawła: „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus”.
Jego ojcem był Francesco Moscati, poważany urzędnik sądowy, zaś matką — Rosa De Luca, markiza Roseto. Został ochrzczony 31 lipca 1880 r. Otrzymał wówczas imiona Józef, Maria, Karol, Alfons. W 1881 r. rodzina Moscati, w związku z pracą ojca, przeniosła się do Ankony, a następnie do Neapolu, gdzie Giuseppe przyjął pierwszą komunię 8 grudnia 1888 r. Mając zaledwie 17 lat, w 1897 r., Moscati ukończył naukę w szkole „Vittorio Emanuele”, uzyskując maturę z oceną celującą. W tym samym roku umiera jego ojciec. Kilka miesięcy później Giuseppe rozpoczął studia uniwersyteckie na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Neapolitańskiego. Na decyzję o wyborze zawodu lekarza prawdopodobnie wpłynął fakt, że Giuseppe zetknął się w sposób osobisty z dramatem ludzkiego cierpienia. W 1893 roku jego brat Alberto, porucznik artylerii, został przywieziony do domu po upadku z konia podczas defilady wojskowej. Przez lata Józef otaczał troskliwą opieką swojego brata. Potem musiał doświadczyć względnej niemocy ludzkich środków zaradczych, a zarazem skuteczności pocieszeń religijnych, które jako jedyne mogą dać nam prawdziwy pokój i pogodę ducha. Faktem jest jednak, że Giuseppe Moscati od najmłodszych lat wykazuje niezwykłą wrażliwość na fizyczne cierpienie innych; ale jego spojrzenie nie zatrzymuje się na nich: przenika do ostatnich zakamarków ludzkiego serca. 4 sierpnia 1903 r. Giuseppe Moscati uzyskał tytuł lekarza. Od 1904 roku pełnił funkcję starszego asystenta w Zjednoczonych Szpitalach w Neapolu. Gdy 4 kwietnia 1906 roku Neapol przeżywał grozę wybuchu Wezuwiusza, profesor z narażeniem życia wynosił chorych pacjentów szpitala Torre del Greco w bezpieczne miejsce. Kiedy w roku 1911 wybuchła epidemia cholery, niestrudzenie pielęgnował chorych z nie zważając na ryzyko zarażenia się chorobą. Władze miasta powierzyły mu wtedy zadanie zbadania przyczyn epidemii i opracowanie metody jej powstrzymania, a wiele z jego rekomendacji zyskało uznanie i zostało wprowadzonych w życie. W międzyczasie, w 1908 roku, wziął udział w publicznym konkursie, jako najmłodszy kandydat, na zastępcę ordynatora w Zjednoczonych Szpitalach w Neapolu i wygrał go sensacyjnie. W następnych latach Giuseppe Moscati uzyskał uprawnienia do służby laboratoryjnej w szpitalu zakaźnym. W tym samym roku uzyskał dzięki kwalifikacjom Wolnego Wykładowcę Chemii Fizjologicznej. Nieprzerwanie wykładał „Badania laboratoryjne stosowane w klinice” i „Chemię stosowaną w medycynie”, z ćwiczeniami i pokazami praktycznymi. Równocześnie, prywatnie przez kilka lat szkolnych wykładał licznym absolwentom i studentom semiologię szpitalną, kliniczną i anatomopatologiczną oraz kazuistykę. W czasie I wojny światowej był dyrektorem departamentów wojskowych w Ospedali Riuniti. Od 1919 r. pełnił funkcję ordynatora III sali w Szpitalu Nieuleczalnie Chorych, najstarszym i najbardziej renomowanym szpitalu w Neapolu. Przez kilka lat akademickich był nauczycielem zastępczym w oficjalnych kursach Chemii Fizjologicznej i Fizjologii. W 1922 roku powołana przez Ministra Oświaty specjalna komisja nadała mu tytuł docenta nauk ogólnoklinicznych. W kolejnym roku reprezentował państwo włoskie na Międzynarodowym Kongresie Fizjologii w Edynburgu.
Te pionierskie badania, które koncentrują się zwłaszcza na glikogenie i powiązanych tematach, zapewniły Moscatiemu honorowe miejsce wśród badaczy medycznych pierwszej połowy naszego wieku. Jednak nie tylko genialne cechy i głośne sukcesy Moscatiego - jego pewna nowatorska metodologia w dziedzinie badań naukowych, jego niezwykłe oko diagnostyczne - budzą zdumienie tych, którzy się do niego zbliżają. Bardziej niż cokolwiek innego, to jego osobowość pozostawia głębokie wrażenie na tych, którzy go spotykają. Jego jasne i spójne życie, przepojone wiarą i miłością do Boga i do ludzi. Moscati jest pierwszorzędnym naukowcem, ale dla niego nie ma przeciwieństw między wiarą a nauką: jako badacz jest na służbie prawdy, a prawda nigdy nie stoi w sprzeczności sama ze sobą, ani tym bardziej z tym, co objawiła nam odwieczna Prawda. Z drugiej strony przyjęcie Słowa Bożego nie jest dla Moscatiego prostym aktem intelektualnym, abstrakcyjnym i teoretycznym: dla niego wiara jest źródłem całego jego życia, bezwarunkową, ciepłą i entuzjastyczną akceptacją rzeczywistości osobowego Boga i naszych relacji z Nim. Moscati widzi cierpiącego Chrystusa w swoich pacjentach, kocha Go i służy Mu w nich. To właśnie ten wybuch wielkodusznej miłości pobudza go do niestrudzonego dawania siebie cierpiącym, nie do czekania, aż przyjdą do niego chorzy, ale do szukania ich w najuboższych i najbardziej opuszczonych dzielnicach miasta, do leczenia ich za darmo, aby pomóc im z własnych zarobków. I wszyscy, a zwłaszcza ci, którzy żyją w nędzy, intuicyjnie z podziwem wyczuwają moc Bożą, która ożywia ich dobroczyńcę. W ten sposób Moscati zostaje apostołem Jezusa: nigdy nie wygłaszając kazań, ogłasza: swoją miłością i sposobem, w jaki przeżywa swój zawód lekarza, Boskiego Pasterza i prowadzi do Niego uciśnionych, spragnionych prawdy i dobra. W miarę upływu lat ogień miłości zdaje się pożerać Giuseppe Moscatiego. Stale wzrasta aktywność zewnętrzna, ale wydłużają się również godziny jego modlitwy, a jego spotkania z Jezusem w Sakramencie są stopniowo uwewnętrzniane. Lekarz jak każdego dnia, 12 kwietnia 1927 roku, rano uczestniczył w Mszy świętej i przystąpił do Komunii; później pracował w szpitalu. Po powrocie do domu i posiłku przyjmował pacjentów. Po południu źle się poczuł i zmarł w fotelu w swoim gabinecie. Moscati umiera nagle, przerywając pełną działalność, w wieku zaledwie 47 lat, wiadomość o jego śmierci zostaje ogłoszona i rozpowszechniona ustnie ze słowami: „Święty doktor nie żyje”. To słowa, które podsumowują całe życie Moscatiego. Moscati zostawił osobisty dziennik duchowy, który pozwala wejść w jego życie wewnętrzne. Oto kilka jego refleksji: "Chorzy są obrazem Jezusa Chrystusa. Wielu nieszczęśliwych przestępców i grzeszników trafia do szpitali z woli miłosiernego Boga, który pragnie ich ocalenia. Powołaniem sióstr, lekarzy, pielęgniarzy i całego personelu szpitala jest współpraca z tym nieskończonym miłosierdziem, pomagając, wybaczając, poświęcając się. Jakże my, lekarze, jesteśmy szczęśliwi, jeśli zdajemy sobie sprawę, że poza ciałem mamy do czynienia z duszą nieśmiertelną, którą Ewangelia nakazuje miłować, jak siebie samego". Zapewne dla tej idei: całkowitego poświęcenia się służbie bliźnim, profesor nie założył własnej rodziny, żył sam. Został pochowany na cmentarzu Poggio Reale, ale trzy lata później jego szczątki zostały ekshumowane i spoczęły w kościele Gesù Nuovo. Giuseppe Moscati został beatyfikowany przez świętego Pawła VI podczas Roku Świętego, 16 listopada 1975 roku, a kanonizowany 25 października 1987 przez świętego Jana Pawła II. Został pierwszym lekarzem wyniesionym na ołtarze. W czasie uroczystości beatyfikacyjnych w 1975 r. papież Paweł VI powiedział: "Postać Józefa Moscatiego potwierdza, że powołanie do świętości jest skierowane do wszystkich. Ten człowiek uczynił ze swego życia dzieło ewangeliczne. Był profesorem uniwersytetu. Zostawił wśród swoich uczniów pamięć niezwykłej wiedzy, ale przede wszystkim prawości moralnej, czystości wewnętrznej i ducha ofiary". Do gabinetu "świętego lekarza" i do jego grobu w kościele dominikanów Gesù Nuovo udają się nieustannie pielgrzymi w nadziei, że skoro za życia Józef służył w potrzebach ciała i duszy, tym skuteczniej czynić to może przed tronem Boga po śmierci.
W sposób szczególny poświęcając się dla chorych za życia, także po śmierci święty Józef Moscati wstawia się za nimi, a o jego skutecznym orędownictwie świadczą liczne świadectwa cudownych uzdrowień. Nigdy nie pozostawał obojętnym na cierpienie drugiego człowieka, dlatego możemy mieć pewność, że zwracając się do niego w chorobie, nie pozostawi nas bez opieki. Warto przy tym pamiętać, że święty Moscati zawsze podkreślał konieczność zadbania przez pacjenta o duchowe uzdrowienie, w szczególności poprzez przystępowanie do sakramentu pokuty i Eucharystii, jako pierwszego kroku do uzdrowienie fizycznego. Jako pierwszy kanonizowany współczesny lekarz, w dodatku w randze profesora, święty Józef Moscati pozostaje patronem medyków. Jako wzór stawiał go święty Jan Paweł II, w trakcie kanonizacji mówiąc: „Moscati tworzy przykład nie tylko do podziwiania, ale do naśladowania, przede wszystkim przez pracowników służby zdrowia. Przedstawi się on także jako przykład dla tego, który nie podziela jego wiary”. Święty Moscati osiągnął najwyższy stopień wykształcenia zawodowego, zachowując jednocześnie pokorę. O jego wstawiennictwo mogą więc prosić wszyscy przedstawiciele zawodów medycznych, aby właściwie realizować swoje powołanie.
Święty Józef Moscati jest także dla każdego z nas przykładem prawdziwego życia w wierze. Swoim codziennym życiem pokazuje nam, w jaki sposób powinniśmy realizować nasze powołanie do świętości. Jak sam powiedział: „Nie zapominajmy, by każdego dnia, co więcej, w każdej chwili, uczynić z naszych działań dar dla Boga, czyniąc wszystko z miłości.” Zasadę tę realizował w swoim życiu, oddając Bogu każdy swój obowiązek i wszystkie czynności. Święty Moscati uczy nas, że prawdziwej wiary w jedynego Boga nie da się oddzielić od naszej codzienności, ale wszystko co robimy, powinniśmy czynić z myślą o Nim. Jest to szczególnie cenne światło, ukazujące nam drogę do świętości dostępną dla każdego z nas. Prowadzi nas ona nie przez nadzwyczajne czyny, ale przez codzienne obowiązki i pracę zawodową, które zawsze powinniśmy poświęcać Panu Bogu. Taka postawa prowadzi nas do całkowitego zaufania Najświętszemu Sercu Pana Jezusa i Niepokalanemu Sercu Maryi, do zawierzenia im całego naszego życia. Święty Moscati pokazuje nam, że pragnieniem Jezusa jest, abyśmy realizowali Jego wolę i zaufali Mu całkowicie w najmniejszych nawet czynnościach. Poprzez zaproszenie tego świętego do naszego życia pragniemy uczyć się takiej postawy i za jego wstawiennictwem prosić o łaski niezbędne do jej realizacji.
Relikwie św. Józefa Moscati dostępne są publicznie w Parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Dobrzyniu nad Wisłą. Ponadto, w kościele znajduje się także obraz tego świętego, namalowany dla Parafii z okazji wprowadzenia relikwii św. Moscatiego w 2023 r. Każdego 27. dnia miesiąca, o godz. 19.00 w Parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Dobrzyniu nad Wisłą odbywa się msza św. z modlitwą o uzdrowienie za wstawiennictwem św. Józefa Moscatiego. Zorganizowane grupy oraz pielgrzymki zapraszamy do kontaktu w celu zaplanowania nawiedzenia relikwii.
Parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Dobrzyniu nad Wisłą ul. Franciszkańska 15 87-610 Dobrzyń nad Wisłą tel: 54 253 10 09 e-mail: swietymoscati@gmail.com